نامه سوم

 

نامه سوم

 

بانو،بانوی بخشنده ی بی نیاز من!

 

این قناعت تو،دل مرا عجب می شکند...

این چیزی نخواستنت،و با هر چه که هست ساختنت...

این چشم و دست و زبان توقع نداشتنت، و به آن سوی پرچین نگاه نکردنت...

کاش کاری می فرمودی دشوار و نا ممکن، که من به خاطر تو سهل و ممکنش می کردم...

کاش چیزی می خواستی مطلقا نا یاب،که من به خاطر تو آن را به دنیای یافته ها می آوردم...

کاش می توانستم همچون خوب ترین دلقکان جهان ،تو را سخت و طولانی بخندانم...

کاش می توانستم همچون مهر بان ترین مادران،رد اشک را از گونه هایت بزدایم...

کاش نامه ای بودم، حتی یک بار با خوب ترین اخبار...

کاش بالشی بودم ، نرم، برای لحظه های سنگین خستگی هایت...

کاش ای کاش که اشاره ای داشتی، امری داشتی، نیازی داشتی، رویای دور و درازی داشتی...

آه که این قناعت تو ، این قناعت تو دل مرا عجب می شکند...

 

 

 

نامه دوم

 

نامه دوم

 

بانوی بزرگوار من!

عطر آگین باد و بماناد فضای امروز خانه مان

و فضای خانه مان ، همیشه،در چنین روزی که روز عزیز ولادت پر برکت تو برای خانواده ی کوچک ماست...

اصولی که مردان باید در همسرداری رعایت کنند

اصولی که مردان باید در همسرداری رعایت کنند .

۱- در مقابل همسر(زن) خود گرفتاریهای روزانه و حوادث تلخ زندگی را با اخم و حالت عبوس مطرح نکنید.

۲- هدیه، مهر و محبت را زیاد می‎کند، به مناسبتهای مختلف برای همسر خود هدیه ولو کوچک خریداری و با حالت شاد و خندان به او تقدیم کنید.

۳- چنانچه کم و کسری در خدمات خانه وجود دارد، با کمال محبت و خوشرویی تذکردهید - اخم و خشونت زندگی زناشویی را به تبــاهی می‎کشاند.

۴- در حضور همسر خود به هیچ وجه از زنان دیگر تمجید نکنید.

اصولی که زنان باید در همسرداری رعایت کنند

 

اصولی که زنان باید در همسرداری رعایت کنند.

۱- درکلیه موارد معیشت اعم از تملک ودرآمد وغیره ازکلمه ما استفاده نمایید نه من وتو ؛ فراموش نکنید که اکنون زندگی مشترک شروع شده دیگرمن وتومطرح نیست.

۲- درمقابل شوهر خود هرچند حق باشما باشد، لجبازی واصرار نکنید.

 ۳- شوهر خود را بخصوص درمقابل بستگانش تحقیر نکنید. ازتعریف و تمجید بستگان خود درمقابل آنان پرهیز نمایید.

۴- از مخالفت ومشاجره با شوهر خود بپرهیزید.

نامه به همسر

 

نامه اول

 

ای عزیز!

راست می گویم.

من هرگز یک قدم جلوتر از آنجا که هستم را ندیده ام.

قلمم را دیده ام چنان که گویی بخشی از دست راست من است؛ و کاغذ را.

من هرگز یک قدم جلوتر از آنجا که هستم را ندیده ام.

من اینجا «من» را دیده ام -که اسیر زندان بزرگ نوشتن بوده است،همیشه ی خدا، که زندان را پذیرفته، باور کرده، اصل بودن پنداشته، به آن معتاد شده، و به تنها پنجره اش که بسیار بالاست دل خوش کرده...

و آن پنجره تویی ای عزیز!